Twee jaar geleden verhuisde ik naar Leeuwarden. Een stad waarvan iedereen die niet in Friesland woont, denkt dat er niks te beleven valt. Voordat ik naar Leeuwarden verhuisde woonde in ongeveer een maand bij mijn ouders. In deze periode zagen mijn ouders mij zo goed als elke dag. Toen ik eenmaal in Leeuwarden woonde zagen mijn ouders mij alleen nog maar vrijdag avond nadat zij mij ophaalden vanuit Alkmaar. Zodat ik na de twee uur durende busreis alleen nog maar 20 minuten in de auto hoefde te zitten in plaats van nog driekwartier in de bus. Vervolgens logeerde ik vrijdag en zaterdag bij mijn ouders en de zondag brachten mijn ouders mij weer naar Alkmaar. Waar ik de bus pakte naar mijn tweede leven dat zich afspeelt in Leeuwarden.
Naar mate ik langer in Leeuwarden woonde zagen mijn ouders mij niet meer elke zaterdag en zondag maar veranderde dit al snel naar een keer per maand. De reden hiervoor was niet omdat ik het niet meer naar mijn zin had thuis. Integendeel, ik vond het namelijk maar al te fijn als er voor mij gekookt werd en mijn ouders mij in Alkmaar afzetten met een tas boodschappen. De reden hiervoor was omdat ik mij zo thuis voelde in Leeuwarden. Af en toe met de commissie een weekendje weg of er was een evenement in het weekend gepland wat ik niet wilde missen.
Afgelopen vrijdag hebben onze ouders eindelijk de andere kant van het verhaal mogen mee maken.
Ik hoop dat niet alleen mijn vader, maar dat alle vaders nu begrijpen waarom hun dochter op maandag en donderdag niet reageert op Whatsapp en op vrijdag in de auto vanaf het station naar huis al direct in de auto in slaap valt. En waarom hun dochter een weekend bij Van der Valk gaat werken om wat extra geld te verdienen in plaats van het thuisfront weer even gedag te zeggen.
Al met al denk ik dat alle ouders het voor lief nemen dat hun dochter minder vaak thuis komt, als ze zien hoe erg hun dochter het naar haar zin heeft in Leeuwarden. Aangezien alle dochters zo op hun plekje zitten bij het mooie Damesdispuut Party ‘a Saurus.
